Heime att!

Heja!

We're back in town! Ja, no er vi heime att i fedrelandet. Den siste veka på Cuba tilbrakte vi på eit "all inclusive"-hotell i Varadero, der vi dreiv dank og hadde det gøy ei vekes tid. Havet der er det klaraste og blåaste vi har sett - såg ut som fantasy!

Her i fagre Noreg har vi ei aldri så lita høne å plukke med vêrgudane, men det har vore utruleg kjekt å sjå familie og venner igjen! Og vi gler oss til å treffe dei vi endå ikkje har møtt (på suuumarfesten, for eksempel) :-)

Vi har planar om kanskje å poste eit "Du veit du er backpacker når..."-innlegg seinare ein gong, men for no vil vi berre seie tusen takk til alle som har fulgt med og kommentert på bloggen! Det har vore kjempekjekt å ha kontakt med heimlandet og alle dåkke fine folk på den måten. You rule!

Og så må vi jo sjølvsagt beklage for mangel på bilder i det siste... For det skuldar vi på dårleg internett i Cuba + eigen latskap ;-)

Men sånn ser vi altså ut:

Hehe, neidå. SÅNN ser vi ut:

Jepp, der har vi flokken!
Vi har hatt det utruleg fint på tur, og anbefalar alle som har sjansen til å reise på backpacking... Du opplever så utruleg mykje, og møter så mange hyggelege folk frå heile verda. Det går eigentleg ikkje an å beskrive kor kjekt det er.
Eit minne for livet!

Takk for følget, kjære blogglesarar!
Mucho mucho kjærleik frå globetrottarane :-)

Cuba!

Kjaere venner. For aa bruke internettet her i Cuba maa ein ha tolmodet til ein munk og rekne med eit datakrasj i minst onskelege augneblink, saa det er med stor skepsis og kryssa fingrer vi prover aa skrive eit nytt blogginnlegg. Aa legge ut bilder har vi for lengst gitt opp, for datamaskina gaar i spader viss man prover aa bruke USB-inngangen. Men, vi kan fortelle litt om kva vi har gjort paa sida sist!

I Costa Rica var vaart siste stopp Manuel Antonio, ein liten by ved ein flott nasjonalpark og ein nydeleg strand. Der var vi paa nightwalk med ein kjempeflink guide som viste oss alle slags froskar, slangar og andre nattedyr med lommelykt og teleskop. Den samme guiden tok oss med gjennom nasjonalparken, der vi blant anna saag dovendyr! Dei er jammen kule, dei. Elles brukte vi dagane paa strandvolleyball, frisbee, bading og henging med nye venner. Vi motte mange kjekke folk, flesteparten fraa Canada og USA. Og saa feira vi sjolvsagt eittaarsdagen til Hedda! Og bursdagane til Turid og Sofia blei feira med aa suse fraa tre til tre gjennom jungelen i lag med apekattane (canopy). Gratulerer med overstaatt, finingar!

No er vi i Cuba, og her gaar dagane i aa royke sigar mens vi koyrer gjennom dei fargesprakande gatene i veteranbilar, hoyrer paa salsa og slenger oss paa stranda. Okei, saa royker ikkje vi sigar, men vi har faatt noye omvisning av sigarar i alle slags storrelsar og typar, og korleis dei lagar dei. Dessutan har vi drukke ekte mojito (alt anna enn cubansk mojito er visstnok vrovl) fraa toppen av eit hustak med utsikt over hovudstaden Havana, drukke rein sjokolade og ete sjokoladesigar paa kafé, vore paa Havana Club rom-museum og faatt ein historisk og kulturell guida tur gjennom nydelege Havana. Vi har sett dei legendariske Buena Vista Social Club opptre, og aldri opplevd makan til gnist og dansemoves i desse langt over seksti aar gamle musikarane.

No er vi i den fine, vesle byen Trinidad. Her bur vi hos vertsfamilar, som er kjempehyggelege og lagar ekstremt god mat! Vi har vore paa snorkletur i krystallklart vatn og sett baracuda paa naert hold, vore paa Casa de la Musica og sett danse-show, hoyrt kontrabass og salsarytmer stromme ut fraa fleire av dei fargerike bakgaardane og koyrt med kule veteranbilar kvar gong vi har tatt taxi. Overalt er det fargerike, eldgamle veteranbilar, hest og kjerre og smilande mennesker. Vi har det med andre ord veldig fint her i kontrastanes land, Cuba.

No seier den sure internettmannen at vi maa gaa. Han var ikkje saa smilande, saa vi stikker heller tilbake til den kule vertsfamilen vaar.

Gratulerer med overstaatt, finaste Dinna!

Vi snakkast, amigos!

Hola amigos!

Tralalalaaa, vi er dei verste bloggarane i historien, hem hemmm... Sorry!

Men no er vi altsaa i Cuba! Og her er internettet dodstreigt fordi USA har lagt alle kablane sine rundt heile landet. Smartingane. Men altsaa, vi har det kjempebra, og skal blogge skikkeleg snart!

No kjem internettdama og seier at vi maa logge av. Snakkast alle vakre og vene!

Linn sin hogdeskrekk er kurert, for aa seie det saann!

Det er det som skjer etter aa ha hengt i supermann-stilling oppunder eit minutt i ein 1 km lang staal-wire, med ein fart paa rundt 72 km/t, nesten 180 meter over bakken.

Heija! Vi har altsaa provd noko som heiter canopy her i Costa Rica. Daa fekk vi paa oss slikt snasent utstyr:

Og blei sendt nedover fleire hundre meter lange staal-wires i ein rasande fart hogt, hogt over bakken. Her ser de Trude fly skrikande gjennom lufta:

V-anvittig goy! Men schko-ommelt, mann. Og som om ikkje det var nok, saa blei vi slengt ut i lufta att etter nokre inni heiande store Tarzan-svinger. Fyyy-yyy, daa kunne daakke sikkert hoyre skrika vaare heilt heim til Noreg! Trur den eine var 60 meter djup. Men ka soren, vi hadde jo hjelm:

Her kjem Anders i full fart paa ein av dei mindre staal-wire-ane (eller zipline, som det heiter paa proff-spraaket):

Vi provde canopy to plassar... Den forste plassen heitte "Lands in Love" (ja, det er heilt sant), og der provde Linn, Trude og Julia rappellering i tillegg. Pulsen var rimeleg hog der dei stod paa ei hengebru og skulle rappellere 40 meter ned i ein liten foss. Yeiks! Men det var kjempeartig, og dei hadde i tillegg nokre spinnville guidar som tulla, spruta vatn og herja med dei heile vegen.

Den andre plassen vi canopyerte oss heitte Monteverde, og der provde vi den beste canopy-turen i heile Costa Rica. Og OM det var goy! Fyhyhytti katta. Turen blei avslutta med "Supermann", den 1 km lange zipline-en vi fortalte om paa byrjinga av innlegget.

Elles har vi blant anna sett den aktive vulkanen Arenal (som dessverre ikkje ville sprute lava uansett kor hardt vi stirra paa den), vore paa baattur til Tortuga og snorkla, og vore paa oglejakt. Men no vil ikkje herr data legge ut fleire bilder, saa daa faar da bli meir bloggings seinare!

SMASK

Hei sveis!

Vi looovar at vi skal legge ut eit gøyalt blogginnlegg så fort vi får data igjen, okei? :) Har masse artige bilder å vise dåkke, men dei får vi ikkje lagt ut med berre iPod og wifi. Så snart vi får data igjen blir det updates, altso. Elles har vi da fint og fjongt her i Santa Teresa, Costa Rica, og spreller i bølgene, speler volleyball og biljard og anlegger ein lækker rosafarge. Men no er det pylse, brød og egg, så me tytast godt folk! Kjempestas med kommentarar forresten... Hint hint hint :) :) :))))))))))))

... og du har IKKJE sand i sandalen!

Peru er over, og vi har no innsett at vi ikkje smaa peruvianske damer, uansett kor hardt vi innbillar oss det.

Fraa Arequipa reiste vi til oaselandsbyen Wakachina (utafor Ica), kor vi hadde eit flott dogn paa reisas hittil dyraste hostell i Peru. Men det stoppa ikkje dei saakalla bed bugs'a vi hittil hadde hoyrt om, men ikkje opplevd sjolve. Det klor og kleiar og fire dagar etterpaa kan vi fortsatt kjenne kjottkakehuda. M-m!

Det idylliske (bed bugs-infiserte) hostellet hadde òg basseng og solsenger. Skal seie det var herlegt aa pakke det stinkande ullundertoyet nederst i ryggsekken og flekke paa bikini og badeshorts att!

"Breakfast included" i Peru betyr ofte luftbollar og cocablad-te, saa med jamne mellomrom unnar vi oss ein liten brunsj. Her har vi sjokoladepannekake til ti kroner. Yummy in the tummy.

Det goyaste vi gjorde i orkenen var sandboarding og villmannskoyring i "buggy-bil" opp og ned dei store sanddynene. Sjaforen var ikkje tam, og det var nett som aa koyre berg- og dalbane i over 100 km i timen. Heilt raatt!

Prikken i botnen er Anders, som susar ned den storste sandboarding-bakken.

Wee!

Neste stopp oppover kysten var Paracas, kor vi meldte oss paa to uforgloymelege turar. Tidleg om morgonen for vi ut i baat for aa sjaa sjolover og pingvinar boltre seg paa flotte klipper og oyer. Eit lite plaster paa saaret for at vi ikkje fekk sjaa lover i Afrika.

Tur nummer to paa samme dagen var turistbuss-tur deluxe, noko vi har funne ut at vi er litt daarlege paa. Det hjalp heller ikkje at guiden snakka raskt og daarleg engelsk, blanda med spansk. Men vi fant alltids noko tidsfordriv aa underhalde oss med...

Hahaha, ja vi veit vi er morosame.
Og saa fekk jo vi sjaa masse fine fossilar, saltorken og fine strender, daa. Det skal seiast.

No er vi i San Jose, Costa Rica, og er ferdige med ei fantastisk og opplevelsesrik reise rundt i Peru og Bolivia. Gjennom denne tida har vi hatt eit slags motto som har hjelpt oss i tider der innstilling er viktig! Det byrja med at vi skulle prove kle, og klagde paa at dei storrelsane var for smaa. Daa slo Trude til med; "Det handlar berre om innstilling! Du ER ei lita peruviansk dame, og du har korte bein!" Dette utarta seg til...

Du er ei lita peruviansk dame, og...

... du er ikkje troytt!
... du er ikkje sliten!
... du har ikkje gnagsaar!
... vatnet i dusjen er IKKJE kaldt!
... luftbollar ER mettande!

... politiet gjer ein GOD jobb og er i ALLE fall ikkje korrupt!

... taxi-mannen koyrer ansvarleg og klokt!

... denne senga ER komfortabel!

... kleda dine er IKKJE skitne!

... myggstikka klor ikkje!

... du er ikkje blakk!

... peruviansk pop-musikk er KONGE!

... denne folkedrakta er IKKJE trang!

Peru og Bolivia har vore heilt fantastisk, og vi har storkost oss i desse utruleg varierte og spanande landa. No ventar vi spent paa paaske-egg i posten! Helst med lakris, takk :-)

Colca Canyon, kondorar og mjolkesyre

Tjohei alle grabbar og gribbar! (Ta det som passar)

Dei par siste dagane har vi gaatt verdas storste dal, nemleg Colca Canyon! Grunna litt trangt tidsbudsjett valte vi aa ta ein tredagers tur paa to dagar. Ganske hardt for skrotten, men den spektakulaere naturen gjorde alle sveittedropar verdt aa sveitte. Trur heller ikkje slappe backpacker-kroppar hadde reint ildt av aa pushe seg litt.

For vi begynte aa gaa fekk vi sjaa kondorar fraa utsiktspunktet Cruz Del Condor. Her snakkar vi megafuglar med tre meter i vingespenn flaksande rett ved oss. Vi saag rundt 16 av desse majestetiske fuglane. Ei kjempeoppleving som seint vil gloymast.

Julia landar fraa ein liten flaksetur med kondorane. Vi gir ho ein 17,5 i stilpoeng. 

Vi byrja paa toppen av dalen og gjekk 7 km ned i botnen. Vegen bar preg av masse kaktusar, nydeleg blomsterduft og lokale med muldyr som flisa oss. Vi skyldar paa at vi maatte stoppe aa ta bilde.

Julia ber oss hoppe paa ein... to............. treeeeeeeeeeeee! Heilt synkront, som de ser.

Etter aa ha gaatt ned til ein liten landsby der vi aat lunsj (alpakka), gjekk vi 12 km til innover/utover (veit ikkje) i dalen, til vi kom til paradis-oasen der vi skulle overnatte. Der koste vi oss med god middag, og prating med andre trakkarar ved det idylliske bassenget. Flott aa dyppe gnagsaarfyllte, sveitte fotelankar i det forfriskande bassenget.

Saa var det wake up call klokka fem om morgonen for aa gaa 1300 m rett opp av dalen. Fire km lang sti seier litt om kor bratt det var. 

Her er vi paa toppen, med gele i beina, men kjempefornogde!

I landsbyen der vi kom opp vart vi vitne til innspeling av musikkvideo av ein nasjonal kjendis. Brita hadde mest lyst til aa dyppe ho i fontena bak ho, fordi ho tar skuld i den forferdelege "moderne" kvinemusikken som ofte blir spelt i bussar, baatar og alle transportmiddel som finns. Ho fekk stotte blant andre i gruppa.

Her ser vi alpakka og lama beite i hoglandet. Fine!

Soldnedgang fraa taket paa hostellet vaart i Arequipa. Idyllisk aa sitte der oppe og vaske truser og sko i kaldt vatn. Backpacker-style!

I dag har Linn, Brita, Trude og Anders rafta i den heftige elva "Chile", som var verre/betre (velg det som passar) enn sjolvaste Jolstra. 

Med ein fantastisk entusiastisk guide padla vi nedover elva i dei raae kostyma vaare. 

To baatar kvelva foran oss i den delen av elva som tidlegare paa dagen var saa farleg at den var stengt. Vi var veldig glade for at vi valte aa gaa dette stykket. Hadde vore traumastisk aa ramle ut av baaten i det partiet.

No skal vi ut og hive i oss fôr, for nattbussturen gaar til ein orkenoase utafor kystbyen Ica. Cheerio! :)